در خبرها خوندم که مردی با دیدن دیتای فیت‌بیت همسرش، خیلی زودتر از او فهمید که بارداره. داستان از این قراره که آقای دیوید ترینیداد برای خودش و همسرش مچ‌بند فیت‌بیت رو می‌خره و عادت داشته که مشکلات احتمالی دستگاه رو با کاربران ردیت درمیون بگذاره و حلشون کنه. دیوید یک روز متوجه نمایش ۱۰ ساعت افزایش فعالیت همسرش می‌شه در حالیکه فعالیتش تغییری نکرده بود.

این مورد رو با بقیه کاربرا مطرح می‌کنه که ببینه قبل از اینکه مچ‌بند رو برای تعمیر به پشتیبانی بفرسته، خودش کاری از دستش بر میاد برای درست کردن تنظیمات یا نه. یکی از کاربرها راهنمایی می‌کنه که ممکنه مشکل از دستگاه نباشه و همسر دیوید روزهای پراسترسی رو داشته و یا شاید باردار باشه. دیوید و همسرش پیش دکتر می‌رن و معلوم می‌شه که این زوج خوش‌بخت دارند بچه‌دار می‌شن.

در اتفاق جالب دیگه‌ای، آقای کوبی سوتو که تجربه ناخوشایند جدایی از دوست‌پسرش رو در سال جدید داشته، با بررسی نمودارهای فیت‌بیت متوجه می‌شه که زمان شنیدن خبر در تاریخچه فعالیت جسمیش دیده می‌شه.

کوبی این گراف رو توییت می‌کنه که بیش از دو هزار بار ریتوییت می‌شه و توجه زیادی رو جلب می‌کنه. شرکت سازنده فیت‌بیت بهش پیام داد: «you broke the internet with your broken heart & now we’re here to mend it with more than just a hug. DM us so we can help out!» و براش یکی از آخرین محصولاتش رو فرستاد.

افراد دیگه‌ای هم نمونه‌ای از این اطلاعات رو منتشر کردند که نشون‌دهنده لحظه‌های خاصی از زندگیشون بوده. مثلا گراف زیر مربوط به زمانیه که تاندون آشیل یک نفر پاره شده.

فیت‌بیت تنها نیست

این حالات روحی و جسمی، فقط با یک ضربان قلب قابل شناسایی بودند حالا فکر کنیم به کلیه اطلاعات پزشکی از فشار خون و سابقه بیماری و تاریخچه وزن و دمای بدن و کلی داده دیگه که دستگاههای جدید پزشکی از ما نگه می‌دارن و با دیتابیس رد و بدل می‌کنن. یا دستگاه‌های دیگه‌ای که کمک می‌کنن میزان مسیر طی شده رو با gps بسنجیم، روی نقشه علامت بگذاریم و با دیگران شر کنیم.

این همه داده‌ای که تولید می‌کنیم و اینجا و آنجا ثبت می‌کنیم، به کارمون میاد یا به کارشون؟ مسلما به کار هرکی بیاد، خودمون هم ازش استفاده می‌کنیم. بالا رفتن کیفیت زندگی، افزایش دقت در سرویس بهداشت و غیره. فقط یک نکته رو نباید فراموش کنیم. همونقدر که به امنیت پسورد بانکمون حساسیت داریم و دنبال اینیم که وب‌سایت بانک از https استفاده کنه و یا دیتا رو رمزگذاری شده نگهداری کنه، باید به داده‌های فیزیولوژیک و مکانی هم حساس باشیم. به زودی تولید این داده‌ها چندین برابر می‌شه، زمانی که اینترنت اشیا (Internt of things) جای خودش رو باز کنه و محتویات یخچال و رنگ لباس‌هایی که برای شستشو گذاشتیم هم روی اینترنت این‌ور و اون‌ور بره. باید از همین الان به تولیدکننده‌ها فشار بیاریم که محصولات رو با سطحی قابل دفاع از نظر امنیت دیجیتال و حفظ حریم‌خصوصی تولید بکنند.

پ‌ن: فیت‌بیت یک مچ‌بند است که اطلاعات مربوط به فعالیت جسمی، ضربان قلب، کالری مصرف شده و مانند اون رو ثبت می‌کنه و کمک می‌کنه که با تحلیلش، روش و زمان فعالیت رو تنظیم کنیم.

لینک خبرها:

http://mashable.com/2016/02/10/fitbit-pregnant/#wCUykXYf1kq6

http://mashable.com/2016/01/20/fitbit-captures-breakup-moment/#JtyUqoDH1iqh

توییتر هر شش ماه گزارشی از درخواست‌های دولتی و غیردولتی برای در اختیار گذاستن اطلاعات کاربران رو منتشر می‌کنه و به گفته خودش برای حفظ حریم خصوصی افراد، فقط بخشی از اطلاعات درخواستی رو در اختیار می‌گذاره. بد ندیدم که نگاهی به گزارش شش ماهه دوم سال ۲۰۱۵ توییتر بندازیم.

در اولین نگاه متوجه روند رو به افزایش درخواست‌ها می‌شیم. دولت‌ها روز به روز علاقه بیشتری به کنترل اکانت‌های توییتر پیدا کردند و تعداد درخواست‌ها از ۸۴۹ تا در نیمه نخست ۲۰۱۲ به ۵۵۶۰ تا در نیمه دوم سال ۲۰۱۵ رسیده. از شروع گزارش‌های شفافیت توییتر از سال ۲۰۱۲ تا کنون ۷۰ کشور درخواست اطلاعا فرستادند که ایران جزوشون نبوده. کشورهای جدیدی که در شش ماهه دوم سال ۲۰۱۵ درخواست فرستادند که حتی کشورری مثل فنلاند هم توشون بوده.

بیشترین درخواست‌ها رو به ترتیب آمریکا، فرانسه، ژاپن، انگلستان، ترکیه، هند، اسپانیا و عربستان سعودی یودند. تفاوت پاسخگویی به این درخواست‌ها از نکته‌های جالب این گزارشه. بیشترین پاسخ به عربستان بوده با ۸۵ درصد و به هیچ‌کدوم از درخواست‌های ترکیه پاسخی داده نشد.

تاریخچه درخواست‌های بدون پاسخ ترکیه رو می‌تونید در جدول زیر ببینید. از کشورهای دیگه‌ای که همه درخواست‌هاش پاسخ منفی گرفته، روسیه است.

و مقایسه کنید با تاریخچه درخواست‌های عربستان. نکته‌ای که ذهن من رو مشغول کرده اینه که همه و قاعدتا مدیران توییتر از سیستم قضایی عربستان خبر داریم و می‌دونیم که چه تبعات خطرناکی داره این نقض حریم خصوصی اما باز هم بیشترین نسبت پاسخ رو داشته.

از نکته‌های جالب توجه دیگه اینکه حدودا نیمی از درخواست‌های شش ماهه دوم، یعنی ۲۶۷۳ مورد، از طرف آمریکا بوده که ۷۹ درصد اطلاعات مورد نظرش رو گرفته. فقط در بخشی از این درخواست‌ها به خود کاربر اطلاع داده شده که مورد تقتیش دولتی قرار گرفته.

حریم خصوصی در ایران

در گزارش توییتر چیزی از ایران دیده نشد که یکی از دلایلش می‌تونه تحریم‌ها و عدم رابطه رسمی دولت ایران با شرکت‌های اروپایی و آمریکایی باشه. حدس دیگه‌ای که می‌شه زد اینه که ایران از پاسخ منفی توییتر به کشورهایی مثل ترکیه و روسیه نتیجه گرفته که اصلا درخواستی رسمی نفرسته. البته شاید اگر وکلای ایرانی با قوانین حاکم بر دنیای دیجیتال آشنایی بیشتری داشتند، ایران هم به جمع ۷۰ کشور گفته شده اضافه می‌شد همونطور که درخواست اطلاعات کاریران سرویس‌های داخل کشور و یا دستور حذف اکانت‌ها الان وجود داره.

غیر از شرکت بیان من مورد دیگه‌ای در سرویس‌های ایرانی سراغ ندارم که یه صورت شفاف از درخواست مراجع رسمی برای نقض حریم خصوصی گفته باشه و یا دفاع کرده باشه.

امیدوارم شاهد گزارش شفافیت سرویس‌های ایرانی باشیم و همزمان دفاعشون از حریم خصوصی کارهاشون. شاید یکی از مشکلاتی که هر سرویس ایرانی در ابتدای مسیر باهاش مواجه می‌شه ایجاد اعتماد در کاربرهاست. پلیس فضای مجازی ایران نیز می‌تونه خودش پیش‌قدم بشه در شفاف‌سازی تعامل با سرویس‌دهنده‌های ایرانی چرا که هم رابطه کاری مناسب‌تری ایجاد می‌کنه و هم اتفاقا نقش پیشگیرانه‌ای داره. نباید فراموش کنیم که وقوع جرم در هر بستری می‌تونه رخ بده و نقش پلیس فضای مجازی می‌تونه اتفاقا به حفظ حریم خصوصی افراد کمک بسیار زیادی بکنه.

رعایت حریم خصوصی افراد، با خودش آزادی، امنیت و نوآوری میاره.